Midden in de nacht schrijf ik mijn beste artikelen

Het is 01:29 uur als ik dit typ op het schermpje van mijn telefoon, dat ondanks de night-modus fel afsteekt tegen het pikkedonker daarachter. Al uren lig ik in mijn bed, maar met een overbelast ADHD-brein in een wankele wereld zegt dat niet zoveel. Midden in de nacht bedenk en schrijf ik mijn beste artikelen. Helaas zien ze nooit het daglicht, want ik schrijf hele verhalen in mijn brein, waar alleen ik mee kan luisteren. Jammer, want ik bedenk ook wekelijks minimaal 2,7 oplossingen voor complexe sociaal-maatschappelijke vraagstukken, en af en toe wereldvrede.

Je moet me er alleen de dag er na niets over vragen. En het ook niet laten over- of uittypen midden in de nacht, blijkbaar, want ik kan me nu al niet meer herinneren wat ik 20 minuten geleden voor compleet essay oplas aan mijzelf, steengoed was het, over validisme en hoeveel genormaliseerder dat soms lijkt dan andere ism’s — ook onder prominente voorvechters van sociale gelijkheid.

Oh, en dan die over de dunne lijn tussen kinderen (zeker die met een beperking) willen laten groeien en ontwikkelen, en ze meegeven dat ze goed genoeg zijn zoals ze zijn; precies de dunne lijn waarop millennials zoals ikzelf en mijn klanten balanceren. Ik heb er meer dan eens een afgewezen omdat ze na duizend cursussen en coaching nog steeds vond dat ze ergens ‘aan moest werken’. Hou toch op. You’re perfectly fine. Ga leven. Dát had juist alles voor haar veranderd, zei ze jaren later.

Nou, zo krijg je eens een inkijkje in mijn 11 nachtelijke minuten die in mijn hersenpan gelijk staan aan 11.000 lichtjaren, want de snelheid waarmee ik nu op dit kloteschermpje typ komt niet in de buurt van de hoeveelheid essays die ik voorheen al schreef. Nouja, nergens echt schreef, dus, helaas. Anders had ik hier al zeker 11 volgers, en niet maar 1.

En voordat je denkt dat het slaaptekort me in de houdgreep heeft en ik daardoor ineens symboliek ervaar in getallen zoals 11 — neh. Het is gewoon.. een lekker getal. En ik ben graag repetitief, schijnbaar.

‘Dit kun je niet je openingspost op Substack maken Janne’ zegt helemaal niemand, zelfs geen stemmetje in mij, maar wel een stemmetje dat ik meen te horen in anderen, which makes no sense. En kom niet aan met ‘projectie’, because no. Al mijn SuCcEsSeN ooit komen doordat ik gewoon ging, deed, StArT BeFoRe yOu’Re rEaDy type of shit, maar dan minder ‘inspirerend’ want simpelweg een gevolg van een compleet gebrek aan geduld, een shitload impulsiviteit en een ongelooflijk waardeloos tijds- en risicomanagement. Nouja, t heeft me nog steeds veel opgeleverd. Veel ellende, dat ook.

Ik zou bovendien wel hard lachen als ik over een jaar terugkijk, in een sentimentele en fucking afgezaagde ‘End of 2025’ post die vast van de hak op de tak gaat, en deel over mijn SubstackSuCcEs dat begon met dit wazige verhaal.

Zeker omdat ik daarna 12 artikelen zou gaan schrijven over structurele genderongelijkheid, waarom de woorden achterlijk en idioot zo ingebakken zijn in onze taal en rete-validistisch zijn ook al wil jij dat niet horen, je identiteit als moeder mens kwijt zijn, daten anno nu (breek me de bek niet los! Of eigenlijk doe maar wel, kunnen we allemaal lachen of huilen), het sterke-vrouwen-probleem, mijn oude vriendschap met de sportschool, the mental load en hoe het ons allemaal fuckt, hoe je alle tips en adviezen (zeker die over geluk/mindset/zelfhulpshizzle) van content creators niet of met een korrel zout moet (aan)nemen inclusief dat van mij, de socialemediasnelheid waar ik zelf effe doodmoe van ben, en welke regulerende activiteiten we hier thuis doen voordat mijn zoon gaat slapen omdat hij anders door het hele huis heen bouncet en nog net zn eigen moeder niet ombeukt (soms wel). Geen idee of dat er 12 waren, maar dit was pas een start van al mijn ideeën.

Achja, aan ideeën nog nooit een gebrek gehad. En aan schrijfuren ook niet. Jammer dat ik overdag dan te moe ben om mijn brein te gebruiken (en dopamine op is) en werkelijk fysiek te gaan schrijven - ik bedoel eigenlijk typen maar dat klinkt niet leuk - in plaats van enkel nachtelijk… in mijn brein… waar niemand het ooit gaat horen.

En weet je, mogelijk zien al die plannen het daglicht niet, omdat ik plots besluit dat ik maar op 1 onderwerp wil richten hier. Of ga ik juist over nog duizend andere dingen die in m’n hoofd zweven om (inmiddels) 2:16 uur ‘s nachts schrijven. Of deel ik effe over m’n dusdanig complexe trauma, angst voor het donker, hoe ik eigenlijk overleef met dit slaaptekort of misschien toch maar eens wat ik nou eigenlijk écht vind van de wereld en waar we heen gaan, ongeacht hoeveel gezeik me dat gaat opleveren.

WHO KNOWS. Mogelijkheden te over.

Nieuw canvas, baby.

Tering, wat passend bij het einde van het jaar.

Per ongeluk heel cliché getimed.

Nou, groetjes en slaap lekker. note to self

Heb inmiddels honger.

Oliebol, anyone?