Wat ze nou eigenlijk echt wil voor Moederdag—op een presenteerblaadje.
(Spoiler alert: basically gewoon een dagje vader zijn.)
Ik denk dat er 3 types vieringen/cadeaus zijn die het meest voorkomen voor vrouwen, rondom hun verjaardag, Moederdag of andere speciale dagen:
Grand gestures: bijzondere cadeaus, rozenblaadjes en kaarsjes, sieraden, giga bossen bloemen, fancy uitjes. Very Instagrammable.
Standaard; een doosje chocolade (of ze er nou van houdt of niet), setje douchegel en bodylotion van de drogist, een cadeaubon, bosje bloemen (van topbloemen.nl of de supermarkt).
Een kaartje waarop staat dat het cadeau nog komt vanwege ‘de fuck-ups bij de post’, ‘vertraging’ en/of omdat het plots ‘uitverkocht was’. (Ofwel: shit, vergeten. Of simpelweg te laat mee begonnen, omdat het geen prioriteit werd gemaakt.)
De categorie waarin Moederdag niet gevierd wordt “want onzin”, negeer ik even. (Als jullie dit beide vinden: prima. Als alleen jij dat vindt terwijl zij het zou waarderen: wauw.)
Ik negeer je ook als je in het verleden enkel dingen hebt gekocht waar jij beter van werd of wat simpelweg een aanschaf voor jullie huishouden zou moeten zijn en niet specifiek iets voor haar (sexy lingerie of een nieuwe stofzuiger). I mean… come on.
En omdat er schijnbaar ontzettend veel onduidelijkheid is bij mannen “wat vrouwen nou willen”, ondanks dat vrouwen volgens mij al zesmiljoen jaar exact vertellen wat ze willen—heb ik het even uitgeschreven.
Vrouwen willen zien en ervaren dat je haar waardeert, en om haar geeft
That’s it. That’s the post. Ik zou nu kunnen stoppen. Maar vooruit: ik zal het nog toelichten ook.
Dat kun je doen door te laten zien dat je werkelijk over haar hebt nagedacht en er moeite voor hebt gedaan. Niet alleen met Moederdag 🙃 maar daar gaat dit artikel nou eenmaal even over, gezien het dat bijna is. En je gelooft het niet; alle vrouwen zijn anders, en dit ziet er dus bij iedereen anders uit. Maar overkoepelend komt het simpelweg hierop neer.
Het lijkt me duidelijk dat categorie 3 al af is, voordat we überhaupt beginnen. En als je nu nog niks hebt geregeld dreig je in die categorie te vallen.
Categorie 1, de ✨grand gestures✨ doet ‘t soms redelijk, maar vaak niet. Geef je haar méér werk, dan is het waarschijnlijk een leuk idee in theorie, maar vrij ruk in de praktijk. Een bijzonder cadeau klinkt goed, maar als het helemaal niet bij haar past is het juist des te meer onpersoonlijk. En:
Weet je eigenlijk wel zeker of ze houdt van rozenblaadjes, kaarsen, of sieraden? Of denk je dat dat simpelweg zo is omdat ze een vrouw is? (Ik kreeg eens een vrij prijzige ketting. Iedereen die mij *echt* kent weet dat ik werkelijk nóóit kettingen draag.)
Moet ze zelf die rozenblaadjes opruimen achteraf? (Want stop dan maar.) Of doe jij dat, maar dusdanig met de franse slag waardoor ze ze nog maanden uit alle hoeken en kieren gaat zien verschijnen? Meh.
Wordt die giga bos bloemen *door jou* in een vaas gezet (hébben jullie überhaupt zulke grote vazen? is daarover nagedacht?), inclusief afsnijden en bloemenvoedsel? Krijgen ze tevens van jou nieuw water na een tijdje, en gooi jij ze weg voordat ze staan te stinken in een half beschimmelde vaas en zij er weer een taak bij heeft?
Heb je nagedacht over de kaarsen die overal staan, met kinderen in huis? Heb je LED-lampjes gebruikt i.p.v. echte kaarsen voor de veiligheid, en/of let jij als een havik op de kleintjes zodat mama er ook écht even van kan genieten?
Als het een fancy uitje is: heb jij dan alles gecoördineerd en bedacht, gepland, de slaapjes en voedingen getimed, en alles en iedereen op tijd klaar gekregen om het huis uit te kunnen? Of moet ze eigenlijk alles zelf doen zoals iedere andere dag waarop ze gestrest de tas inpakt met een huilende peuter en kleuter om zich heen, terwijl jij al in de auto een belletje doet omdat je toch vergeten bent die lunch werkelijk te reserveren en niet hebt doorgegeven dat zij een glutenallergie heeft? Want ehh, laat dan maar. Boekt ze liever een hotelkamer. Voor haar alleen.
And last but not least:
Doe je één keer in het jaar iets groots, om haar de overige 364 dagen te wijzen op die ene dag met rozenblaadjes en bloemen elke keer dat ze moppert dat je wéér niet aan haar, het huishouden of de kinderen dacht? Mja. Thanks but no thanks.
De standaardcadeautjes zijn zo’n beetje een vijf-en-een-halfje.
Het is schijnbaar voldoende, but should it be? Vrouwen zijn sociaal geconditioneerd om elke halfslachtige poging van een man te beapplaudiseren. Door de patriarchale samenleving an sich, maar in dit soort situaties ook vooral uit angst dat ze anders al helemáál niets meer kunnen verwachten.
We zijn immers maar al te bekend met bewapende incompetentie: de “Ik kan ook niets goed doen”-houding van echtgenoten die ze excuseert van the bare minimum, waarbij degenen die dit het hardst schreeuwen inderdaad, vaak, (bewust) ontzettend weinig goed doen. Maar owee als we dit benoemen, want dan gaat ‘ie nóg minder doen—hij wordt immers ToCh NiEt GeWaArDeErd. Voor wat precies, ademen?
Vrouwen willen dankbaar zijn voor überhaupt iets krijgen, dat er überhaupt aan ons gedacht is, voor elke kruimel die we van de grond kunnen schrapen—ondankbaar zijn is immers zo’n beetje de grootste vloek in het moederschap. Gaan we het zo nog even over hebben.
Maar kun je echt zeggen dat er aan je gedacht is, wanneer je een dertien-in-een-dozijn bos bloemen ontvangt die net nog even snel “oh ja fuck, moederdag” bij de supermarkt is meegenomen?
Kun je echt zeggen dat die amper gare croissants uit de oven ‘zooooo lief’ zijn wanneer je al 14 jaar samen bent en hij schijnbaar nog steeds niet weet dat je helemaal niet gek bent op croissants?!
Is een parfum dat je altijd draagt en wat nog lang niet op is—maar wat waarschijnlijk het enige is dat hij kent als cadeau, écht attent te noemen?
En is het vergelijkbaar met de zorg, moeite en liefde die jij stopt in een werkelijk origineel, benodigd, en/of attent cadeau of gebaar op vaderdag? Of probeer je jezelf dat alleen maar wijs te maken en infantiliseer je je eigen volwassen man door te doen alsof hij een schoolkind is dat niet beter kán?
*Het gaat om het gebaar*—klopt ja, maar een middelvinger is ook een gebaar. Welk gebaar wil je krijgen? Welk gebaar vind je eigenlijk dat je verdient?
Ik hoor sommige mensen al snuiven en briesen.
“Moet het nou altijd een wedstrijd zijn??”
”Kun je niet gewoon dankbaar zijn voor iets kleins???”
Nouja, allereerst, een relatie tussen twee mensen, zeker tussen man en vrouw, is nou eenmaal óók transactioneel (of zou dat moeten zijn), ook al willen we dat helemaal niet hardop zeggen. Iemand die structureel aanzienlijk meer tijd, energie, moeite, liefde, zorg steekt in de relatie op allerlei verschillende kleine en grote wijzen dan de ander, die komt op den duur vanzelf tekort. De emmertjes zijn leeg. Ja, je mag zeker ook iets terug verwachten. Please do.
De mensen die roepen dat het geen wedstrijd mag zijn, zijn dezelfde mensen die achteraf roepen dat het je eigen schuld is dat je bij zo iemand blijft. Dat je maar een betere partner moe(s)t uitkiezen. Dat je voor jezelf had moeten opkomen. 🌝 Like…
Ondankbare moeders: het ergste soort moeder, naar het schijnt
Wat je ook doet als moeder, je moet dankbaar zijn.
JIJ wilde kinderen, dus jij moet er van genieten. Van alles wat erbij hoort! Altijd!
Draag je bijna alle mental load van het huishouden en gezin? (Nog naast het overgrote deel van de fysieke taken?)
Is de verhouding tussen hoeveel vrijheid/vrije tijd jouw partner en jij hebben totaal scheef?
Lijdt je mentale welzijn eronder?
Sta jij zeker 8 van de 10 keer naast je bed als een van de kinderen wakker wordt?
Ben je je eigen identiteit compleet kwijt doordat je altijd aan moet staan in één van je rollen?
Verdien je minder dan je man terwijl jij net zoveel werkt en eigenlijk een ‘hogere’ functie hebt? (Waar je overigens niets over mag zeggen want je mag hem niet ‘ontmannelijken’?)
Word jij altijd gebeld als je kind ziek/gevallen is, word jij aangekeken op het feit dat de gymtas vergeten is (door hem, notabene), en wordt er van jou verwacht dat je naast alles dat je al doet ook nog als klassenmoeder optreedt terwijl hem dat nog nooit is gevraagd?
Ofwel: trek je structureel aan het kortste eind in de wereld die voor mannen gebouwd is—waarin je moet werken alsof je geen kinderen hebt, en zorgen voor een huis en kinderen alsof je geen werk hebt?
Gefeliciteerd: jij mag jezelf het meest dankbare soort mens op aarde noemen. Want jij bent ✨moeder✨. En elke seconde die je ademend spendeert op deze aardkloot, vooral in de buurt van je gezin, heb je dankbaar te zijn.
Je mag genoegen nemen met de kleinste kruimels, nee sorry, je moet dánkbaar zijn voor de kleinste kruimels.
Want anders ben je gewoon een zeurende, klagende, oude vrouw, die niet houdt van haar kinderen. Oh ja, en vooral: anders plaats je *jezelf* in de sLacHtOfFerRoL. En dat is heel onaantrekkelijk. Voor mannen.
Moet het dan allemaal duur of groots zijn?
Als dat je take-away is, dan mag je ‘t stuk nog eens opnieuw lezen. Dit is geen elitair verhaal over hoe we te goed zijn voor iets van een huismerk of supermarktbloemen. Als we verrast worden met post-its door het huis met unieke boodschappen die uit het hart komen, dan kost dat nog geen euro én is ons meer waard dan dat parfum. Als de supermarktbloemen juist gekocht zijn omdat het de exacte kleuren zijn van de jurk die ze op jullie eerste date droeg, dan kun je rekenen op ontroering. Again: het gaat om de moeite en waardering die erachter zit. Het gevoel dat ze het waard is om tijd en energie in te investeren, in plaats van iets dat ‘nog even snel afgehandeld moet worden omdat ze anders ontevreden is’. Het gevoel dat je haar blij wíl maken, omdat je geeft om haar geluk en zelf graag je waardering voor en naar haar uit.
Dus:
Iets dat specifiek is uitgezocht voor háár. Een standaard drogist-setje is een stuk attenter als je erbij kunt benoemen dat je weet dat ze zo dol is op de geur jasmijn, en dat deze douchegel een sterk extract daarvan bevat. Pak het mooi in of laat dat doen, in doorzichtig folie omdat je weet dat ze dat zelf altijd leuk eruit vindt zien, met linten in haar favo kleur. Doe er wat snoepjes bij die ze het allerlekkerst vindt, schrijf er iets liefs bij, plak er een foto op van haar met de kinderen, whatever: máák het standaard cadeautje persoonlijk. It’s not that hard. (Als je tenminste je partner kent en weet waar ze van houdt. Zo niet, dan heb je grotere problemen dan welk cadeau.)
Iets waar je net iets meer moeite/tijd/zorg in hebt gestoken: een bos bloemen bij een zaakje in een dorp verderop, omdat ze daar een keer een bos van kreeg van collega’s die ze schitterend vond, en zo blij was dat ze er weken van heeft kunnen genieten. Als ze weet dat je speciaal daar naar toe bent gereden om die reden, is dát het echte cadeau. Bonustip: doe er een handgeschreven kaartje bij waar je iets op schrijft met betekenis (waaróm is ze zo’n fantastische moeder? Wees a.u.b. iets creatiever dan ‘lief en mooi’), i.p.v. alleen ‘Fijne Moederdag’, en laat je kinderen een klein tekeningetje erbij maken.
Iets dat zegt ‘Ik geef om jou, ik hóór jou, ik zie jou’ op welke manier dan ook: een reflecterend sport-heuptasje inclusief een fluitje dat ze eraan vast kan haken, omdat ze al vaker gezegd heeft dat ze zich ‘s avonds niet zo veilig voelt terwijl ze probeert het hardlopen weer op te pakken.
Een ontbijtje met een baguette vegan american filet omdat je weet dat ze daarvan eigenlijk veel meer smult dan croissants, een voor háár perfect gekookt eitje (8 min.) i.p.v. op jouw manier (4 min.), maar ook een bakje kiwi en een volkoren cracker voor de vezels omdat ze geconstipeerd raakt van witte baguettes.
Een tekening/knutsel die niet alleen maar standaard (alhoewel met liefde en zorg) door de opvang/school/oppas is gemaakt samen met de kinderen, maar een project dat jij met de kinderen bent aangegaan. Ik kan je garanderen dat dat bijzonder voor haar zal zijn—alleen al het idee dat je hebt gegoogeld op ideeën, de spulletjes hebt gekocht, en die tijd met de kinderen hebt genomen… iets wat wel van moeders wordt verwacht (ook al zijn er ook genoeg moeders totaal niet creabea), maar nooit van vaders.
Maar als we dan toch bezig zijn, wil ze waarschijnlijk vooral dit:
Dat je laat zien dat je hebt nagedacht over shit. Ja, zoals in de voorbeelden hierboven. Maar al zou het zónder cadeaus zijn, dan nog kun je tonen dat je actief bezig bent geweest met háár behoeften.
Je hebt bijvoorbeeld heel zachtjes een wekker gezet en je sporthorloge om gelaten zodat je wakker zou worden van het getril—MAAR zij niet wakker zou worden (en wérkelijk eens kan uitslapen).
Je hebt de babyfoon meegenomen naar beneden en daar vervolgens goed op gelet. Je bent dus niet naar de plee gegaan om daar 27 minuten te zitten terwijl de babyfoon op de bank ligt en zij inmiddels al 19 minuten met springende kids boven zit… terwijl jij scrollt.
Je hebt ze uit bed gehaald de seconde dat de kinderen herrie begonnen te maken, en ze beneden verschoond, omgekleed, en te eten gegeven (!). (Zodat zij niet later met hangry kinderen op haar bed haar Moederdag-ontbijtje voor 85% moet delen met pikkerige handjes en met snottebellen bedekte snoetjes, terwijl haar neus zich vult met volle-luier-geuren.)
Als je met kinderen in de keuken in de weer bent geweest, dan heb je óók de keuken daarna even gedaan, zodat dat niet later ineens weer haar probleem wordt (en ze stiekem denkt: dat uur schrobben was me het ontbijt niet waard)…
En nee, als je zodra jullie beneden komen ‘voor haar’ uitgebreid de keuken gaat staan schrobben met een podcast op, terwijl zij de kinderen over zich heen heeft tuimelen en moet bedenken wat jullie gaan doen die dag, is dat waarschijnlijk niet per se haar droom-ochtend.
Ze wil voor één dagje even niet degene zijn die altijd alles moet managen, checken, bedenken, plannen, organiseren, fiksen, navragen, onderzoeken, opruimen, inventariseren, bemiddelen en verzorgen.
Ze wil voor één dagje even niet als eerste de ruziënde kinderen aan zich hebben hangen, voor een dagje even niét degene zijn die alle vragen moet beantwoorden en moet beslissen wat er gegeten gaat worden.
Ze wil eigenlijk gewoon even een dagje zoals vele vaders zijn. Wel de lusten, niet de lasten.
En het zou helemaal super zijn als je deze dag ervaart hoe pittig het is om alles te moeten managen, en vervolgens hierna, de overige dagen van het jaar, structureel een groter aandeel hierin te verzorgen dan voorheen.
Moederdag, geslaagd, zou ik zo zeggen!
P.S. Sommige moeders willen graag met hun kinderen zijn op Moederdag, maar dan écht kunnen genieten van hun kinderen—in plaats van moeten zwoegen als schoonmaakster, boterhamsmeerder, billenveger, ruziebemiddelaar, chauffeur, kok.
En sommige moeders willen juist een dagje voor zichzelf. In de sauna, terwijl jij thuisblijft met de kinderen. Of simpelweg in hun slaapkamer, terwijl jij met de kinderen een dagje weggaat. (Dit hoeft niet per se op Moederdag zelf te zijn, kan ook de dag of week ervoor of -na.)
Sommige moeders willen graag een beetje van beide.
Je zou moeten kunnen weten wat de moeder van jouw kind(eren) wil. Ik ken haar niet. Jij als het goed is, wel.
Wat ze ook wil, is dat je (goede) foto’s van haar maakt terwijl ze met de kinderen speelt, cadeautjes opent, etc. Ze wil herinneringen voor later waar niet alleen jij en de kids op te zien zijn. En niet alleen vandaag.
En for the love of god, wat moeders in ieder geval niét willen, is een moederdagcadeau hoeven bedenken en regelen voor jóúw moeder, omdat jij daar niet zelf aan denkt.
Hope this helps!
Vond je dit gratis artikel helpend en wil je deze en andere volgende (gratis) artikelen automatisch in je mailbox ontvangen? Word net als 1600+ anderen gratis lid.
Wil je mij en Anders Moeder financieel steunen zodat ik nog veel meer kan schrijven—overweeg betaald lid te worden wat al start vanaf 5 euro (of bij bindingsangst: doe een eenmalige donatie. Je kunt me een cappuccino van €3,90 sponsoren die ik graag in de bieb drink tijdens het schrijven 🥰) Onwijs bedankt!
Geweldig! Ik kon de passie voelen.. En als de papa's nu niet meer weten hoe ze moederdag aan moeten pakken dan weet ik het ook niet meer!
Wow ik snap je. Maar ergens voel ik ook een heleboel persoonlijke frustratie.
Ik vind het eigenlijk absurd dat we van onze mannen iets verwachten op moederdag? Je bent toch niet zijn moeder? Dat is juist iets wat je niet wil. Waarom dan deze dag wel (hoge) verwachtingen hebben.
Als je op deze manier naar moederdag/verjaardag oid kijkt is het denk ik raadzaam om überhaupt is een goed gesprek met elkaar te hebben. Wellicht ook de 5 talen van liefde te bespreken. Dat is bij mij zeker niet cadeaus. Van welk niveau dan ook. Leuke moederdagcadeaus lijkt me symptoombestrijding voor een diep achterliggend probleem van te weinig (zelf) waardering.